13- Mijn eerste wandeling

1 oktober 2021 - Lissabon, Portugal

De 2e dag Lissabon heb ik zonder bepakking 15 km gelopen langs de Taag. Geen centje pijn aan m'n enkel en pereneus spier, dus dat stemt hoopvol. Wel zijn mn voeten blaar- en schimmel gevoelig dus nu weer extra aandacht daarvoor...Ook het lopen bij 27°C was een mooie test..het briesje langs de rivier was een welkome afkoeling evenals de schaduwrijke plekken om te pauzeren. En wat een heerlijkheid om van monument naar monument te wandelen. In het kader van low budget heb ik mijn lunch bij de supermarkt gekocht en op een pleintje bij een kerkje een hele bak vijgen en een lekker kaasje opgepeuzeld.

Daarna binnendoor de stad weer terug gewandeld. Mijn voeten begonnen behoorlijk te branden, dus de laatste paar kilometers toch maar met de bus terug naar hostel. Ze moeten nog hard genoeg werken...

Na een lekkere douche beneden mij aangemeld voor het eten en gezellug ad klets met het Duitse meisje Karina en de Amerikaanse Tom. Ik schat haar een jaar of 23, komt nogal verlegen en schuw over maar heeft al een paar indrukwekkende soloreizen achter de rug. Werkt als technisch laborante en wilde gewoon even paar dagen weg... Tom was net de dag ervoor aangekomen uit de States met een ticket enkele reis. Hij heeft geen idee hoe lang hij wegblijft, kan zichzelf digitaal bedruipen als applicatiebeheer en zit vol vertrouwen. Hij was blij met de transportation tips en andere reistips die ik hem kon geven.

En dan zat daar nog het Chileense meisje bij ons aan tafel... Heeft een tussenjaar, twijfelt nog over haar studie, laat zich bedienen en mensen voor zich lopen met een bijna jaloersmakend gemak. Is dit cultuur of karakter vraag ik me af wanneer ze de zoutpot niet open krijgt en deze gedachteloos overhandigt aan een andere ( voor haar onbekende) tafelgenoot. Hij en nog 2 anderen prutsen er druk mee en wanneer het hen uiteindelijk is gelukt om hem open te krijgen pakt ze de zoutpot weer aan met een beleefd dank je wel, strooit wat zout op haar eten en gaat verder met praten. Ik aanschouw en ik leer...

Gister mijn eerste dag als pelgrim. Vanwege de warmte dus weinig aan en dat betekent dan ook dat mijn rugzak extra zwaar is. Omdat ik de laatste weken thuis een terecht "wandelverbod" van Annette ( fysio) had, heb ik mijn nieuwe rugzak nog niet goed in kunnen lopen. De schouderbanden zijn dan ook nog wat ruw, net als mijn schouders nu dus haha. Gister vanuit de stad met tram en trein naar Sintra gereden. Google maps is hiervoor mijn beste vriend. Volledige reisschema's en routes kan ik hieruit halen. In Sintra meteen naar de Tourist Information. Me eerst uitgebreid laten voorlichten over de mogelijkheden zodat ik uiteindelijk mijn eigen plan kan trekken. De baliemedewerkster was nogal druk, maar toen we echt in contact kwamen kalmeerde ze. Toen ze zag dat ik een pelgrim ben kreeg ik nog een paar andere tips ( die ze eigenlijk niet aan toeristen mag geven) en vertelde ze dat haar oom de Camino ook heeft gelopen.

Ik ben naar het restaurantje gelopen dat ze me aanbeveelde en heb intens genoten van een heerlijke salade met VERSE ingrediënten. Tomaatjes die zoet en zonnig in mijn mond ontploften, de meest zalige ingemaakte rode ui, zoete framboosjes, zachte geitenkaas en eerlijke Iberische ham, mmmm hap voor hap een genot! Ook hier leek het wel of mijn Jacobs schelp zorgde voor een voorkeursbehandeling. De chef kwam het eten zelf brengen, de eigenaresse sprak me de hele tijd aan met My dear en vroeg telkens of ze nog iets voor me kon doen, of ik nog iets nodig had. De uitdaging voor mij ligt erin om dit allemaal te accepteren en niet af te wimpelen.

Om 14.30 ging het er dan toch echt van komen....rugzak op, wandelstok klaar, telefoon met de route in de hand, zonnehoed op en gaan! 8 km bergopwaarts ( 134 meter hoogteverschil) in de brandende zon. Geen bushaltes onderweg...Op zoek naar de cadans, het ritme, het onverwachte, de schoonheid en meer. Ik loop langs een smalle autoweg met nauwelijks voetpaden, dus weinig kans om te dromen of in gedachten te verzinken. Er zijn veel bochten in de weg en automobilisten toeteren gelukkig voor de bocht, maar links lopen is dus niet altijd veilig. Ik steek dan ook vaak even over. Ik kom een paar fikse hellingen tegen die mijn hartslag behoorlijk laten versnellen, begroet de locals die me af en toe wat verwonderd aankijken, neem de nodige korte adempauzes, drink voldoende water, plas op weggetjes waar (hopenlijk) niemand komt, ik zweet en ik geniet. Om 16.45 uur kom ik aan. Hoe het hier is volgt later.

Vandaag heb ik een rustdag. Veel leesplezier

Foto’s