11- Het begin van het einde?

Totdat je opgeeft kun je niet falen’
– Michael Pilarczyk –

Op 7 oktober word ik uitgezwaaid op de IKEA parkeerplaats in Groningen door mijn lieve vriendin Marie Louise. De dagen ervoor stonden in het teken van afscheid nemen van mijn dierbaren. Mijn ouders en Tim zal ik in Spanje weer zien en mijn zus, haar gezin en andere vrienden zullen het met af en toe een belletje en een berichtje moeten doen. Ik word er steeds makkelijker in, dat afscheid nemen. Waar ik op mijn vorige reis nog een afscheidsfeestje gaf in Hotel van der Werff, daar zwaai ik nu net zo nonchalant “Tot ziens” alsof ik iedereen de volgende week weer zie. Het is ook een beetje zelfbescherming, want het kost me mijn hart en bovendien daar waar het contact goed is, er geen onderhuidse zaken spelen die nog uit de wereld geholpen moeten worden, daar volstaat ook een “tot ziens”, wetende dat het goed is!

Ik ga in de middag uiteindelijk pas om 16 uur rijden en wil de eerste dag niet te ver. Ik heb via een app een camperparkeerplaats in Laag Keppel. In het donker kom ik aan en vind het best spannend, want ik ben de enige. Ik kook m’n potje en kruip er op tijd in. Zo zullen de komende dagen eruit gaan zien, rijden, potje koken, de boel blinderen zodat je niet te veel opvalt in het donker en op tijd slapen. Klinkt niet heel avontuurlijk en aan de andere kant is dat wel hoe het gaat, reizen in je eentje. Althans voor mij.

Ik heb mijn route uitgestippeld tot aan Zuid-Frankrijk, daar ga ik 2 weken op bezoek bij een lieve Nederlandse man die ik heb leren kennen op mijn vorige reis. De bedoeling is om daar ca. 15 oktober aan te komen. Alle tijd om dus rustig door Frankrijk te tuffen. Op de een of andere manier leek het me spannend om met VRIEND op de snelweg te rijden, dus heb ik de navigatie ingesteld op “snel- en tolwegen vermijden”. Ik had nog nooit in de bergen gereden met een personenauto, laat staan met een camper, dus heb ik mezelf de tijd gegeven om dit allemaal onder de knie te krijgen. De eerste 10% helling in een klein dorpje in de buurt van Bouillon was dan ook een spannende en kwam ik prompt stil te staan en gleed ik langzaam achteruit. Aaargh, rustig blijven, handrem erop en middels de hellingproef in de eerste versnelling langzaam omhoog kruipen.

Op mijn 5e reisdag brak eindelijk het zonnetje door, werd de temperatuur aangenamer en begon ik het vertrouwen net een beetje te krijgen in het onderweg zijn in m’n eentje. Ik zag de temperatuurmeter van de motor langzaam wat naar rechts verschuiven en besloot om de motor even wat af te laten koelen. Ik vond een camperveldje in een klein dorpje (Chaource) en bleef daar een tijdje rusten. Ik had inmiddels wel het idee dat ik mijn koelvloeistof maar eens bij moest vullen, dus bij de plaatselijke garage een grote fles gekocht. Maar hoe ik ook vulde, de tank werd er niet voller op. Toen ik onder de auto keek zag ik dat alles er net zo hard onder weer uit liep….

”Dit is mis”. Ik ben nog steeds onder de indruk van mezelf dat ik zo ongelofelijk kalm bleef. Ik pakte mijn autopapieren en heb de ANWB gebeld. Zij legden me uit dat in Frankrijk het niet gebruikelijk is om auto’s met pech ter plekke te repareren, maar dat je weggesleept wordt naar een garage alwaar de reparatie wordt uitgevoerd. Na ruim een uur wachten kwam daar dan de dépannage. Daar ging mijn VRIEND achterop die indrukwekkende oplegger. Met knipperende zwaailichten reden we dertig km noordwaarts naar de garage in Les Troyes. Die was al dicht en ik kon daar niet staan voor de nacht. Bij het sleepbedrijf aan de weg de nacht doorgebracht en de volgende ochtend in alle vroegte hebben ze me naar de garage gebracht. Toen de monteur na 2 uur wachten eindelijk de tijd had om een kijkje te nemen onder de motorkap was de conclusie dat hij het provisorisch kon herstellen en dat ik per direct terug naar Nederland moest rijden om het daar goed te laten repareren. Want oh la la, dat was toch wel tres difficile wat ik daar onder de motorkap had…

Daar kwam de vermoeidheid en toch ook wel de spanning van afgelopen dagen reizen in m’n eentje via tranen mijn prikkende ogen uit. Zou hier dan mijn reis al eindigen? Het kleine meisje met de 2 staartjes in mij kwam me helpen en standvastig zei ik: “NEE, ik ben net vertrokken, ik ga door naar het zuiden en nog niet terug naar Nederland”. Dat kwam wel over en er werd zuchtend op het internet gekeken naar het te vervangen onderdeel. Na nog weer 4 uur wachten ( de receptioniste en ik zijn niet echt vriendinnen geworden) bleek dat ze het onderdeel over 5 dagen konden verwachten en dan meteen zouden plaatsen.

Gelukkig bleek er een camping op 1 km afstand van de garage te zitten, daar mocht ik heel voorzichtig heenrijden, zodat ik geen hotel hoefde te zoeken. Het weer was goed, de camping bleek een Nederlandse eigenaar te hebben die me de volgende ochtend ophaalde met de woorden: “Ga je mee over de markt slenteren en eindeloos koffiedrinken?”. Hij heeft me de stad laten zien, mee uit lunchen genomen en ik heb voor hem de dagen erna wat administratieve klusjes verricht. Ik had een mooi plekje, heb een paar wasjes gedraaid en dagelijks hing ik in mijn hangmat pal voor de camper. Van de nood een deugd maken heet zoiets.

Na 5 dagen was inderdaad het onderdeel gearriveerd en heb ik weer een hele dag met de receptioniste doorgebracht in de wachtkamer. Ze vond me maar een rare, doch moedige en gouden vrouw (femme d’or). Zij was ook best aardig.

Nou hèhè, ik mocht weer door. Ik ben via Vezelay uiteindelijk door naar de Nederlandse vriend gereden. In Millau nog een heel snel bakje koffie bij Nathalie, mijn Engelse Workaway host van afgelopen zomer gedaan. Ze was een studio aan het schoonmaken, en gezamenlijk tussen het stofzuigen en dweilen door gingen we heel rap even het leven van afgelopen maanden door. Vrouwen kunnen dat!

Om 15 uur daar weer weggereden, want ik wilde voor het donker aankomen. Er was namelijk nog een hele spannende binnendoor weg te nemen de berg op, die alleen maar geschikt is voor bijzonder vervoer. Deze weg staat op geen enkele kaart. De normale route kan de camper namelijk niet nemen, vanwege de scherpe bochten en smalle weggetjes. Hier was ik al weken nerveus voor en dus wilde ik op tijd zijn.

Ik had een straatnaam en huisnummer doorgekregen vanwaar de routebeschrijving begon. Ik typte deze in mijn navigatie en ben gaan rijden. Eenmaal op het aangegeven adres begreep ik niets van de omschrijving. Ik zag geen bruggetje waar ik overheen moest, er was geen splitsing waar ik linksaf zou kunnen…Ik heb in de buurt wat rondgevraagd, aangebeld bij mensen die goed Engels zouden spreken en na veel vijven en zessen ontdekte ik dat ik in een compleet verkeerd dorp stond op 65 km afstand vanwaar ik eigenlijk zou moeten staan op dat moment!!! Adres en huisnummer ingetypt, maar nooit op de plaatsnaam gelet. Die fout maak ik dus nooit meer haha. Het was nog ruim een uur rijden door de bergen en voor het donker ging ik het allemaal dus niet redden. Ik werd heel lief opgehaald, de camper in het dorp laten staan en de volgende ochtend hebben we samen de spannende route omhoog genomen.

Ik ben twee weken gebleven daarboven op die prachtige berg in het paradijs. Veel gelachen, prachtige gesprekken gevoerd, veel nieuwe inzichten verkregen en ook mogen geven en begonnen met het schrijven van mijn eerste boek. Een droom die ik al jaren koester en die nu werkelijkheid gaat worden. Het wordt een boek voor vrouwen die het spannend vinden om alleen op reis te gaan. Op 2 november ben ik alleen de berg afgereden met een kloppend hart vol mooie herinneringen en een berg onzekerheid over het vervolg van mijn reis. Het voelt alsof deze nu pas écht gaat beginnen.